Even bijpraten...

De laatste dagen kwam het er niet van om het blog bij te werken. Daarom nu een aantal dagen achter elkaar.

Op woensdagochtend staan we op als het licht wordt. Dat is zo rond 5:30, we hopen hiermee andere mensen te ontwijken en dieren juist te ontmoeten. We zijn al in de Rocky Mountains dus het spotten kan meteen beginnen. Met een slakkengangetje slingeren we rustig de bergen in omhoog. Na een poosje zien we ons eerste dier. Het is opnieuw een mule deer, ze kijkt verschikt naar ons op, wat een prachtig dier om te zien. We vervolgen onze weg naar boven en zien 2 auto's stil staan aan de kant van de weg. Meestal betekent dat er iets te zien is. Zeker als het nog zo rustig is. We minderen vaart en turen tussen de bomen door. En daar in de schaduw zien we een eland zitten. Het is te donker voor een foto daarbij rollen we ook op de weg. Maar we hebben het wel allebei gezien! Gestaagd klimmen we verder en verder omhoog. Onderweg zien we veel bloemen en rustig stromende beekjes met helder water. Net als we de boomgrens voorbij zijn gegaan komen we een grote wapiti tegen. Hij is van zijn kudde weggelopen om de mensen van dichtbij te bekijken, brutaal stapt hij over de weg en wij geven hem natuurlijk voorrang. Op 3.674 meter zit een visitor centrum, daar altijd informatie te krijgen, soms een tentoonstelling en meestal souvenirs. Daarom bezoeken wij ze graag. Ook deze heeft van alles en nog wat maar ik wil graag weer weg. Want ik voel mij niet prettig op deze hoogte. Ben bijvoorbeeld een beetje licht in mijn hoofd. In Canada zijn we ook door de Rocky Mountains gereden maar dan rij je er meer tussendoor de bergen door.  Hier rij je er bijna letterlijk over de toppen heen.  Na het visitors centrum is het nog een klein stukje klimmen en dan begint het dalen. Onze oren suizen ervan, de waterflessen kraken en onze ogen genieten van het indrukwekkende uitzicht. Dan worden we ook nog een getrakteerd op een coyote die vlak langs onze camper loopt. Als we het park bijna verlaten zien we nog één wapiti. Wat een geslaagde dag.    

We overnachten net onder Cheyenne op Terry Bison Ranch. Dit is een camping / resort / boerderij met bisons en andere dieren. Voor de afwisseling leek het ons wel leuk en dat was het ook. Vanuit onze camper zagen we in de verte bizons grazen. Nu voelt dat niet hetzelfde dan als het wilde bizons zouden zijn maar het blijft toch leuk. Het wilde westen thema is hier ver doorgevoerd. Eigenlijk is het nu overal om ons heen. Ook al is het niet overal authentiek, zoals op onze camping. Het is in deze buurt wel de norm, ik vind het leuk. Al voelt het soms ook aan of je in ponypark Slagharen bent.  

De volgende ochtend rijden we naar onze volgende bestemming. We bevinden ons nu in een gebied dat in Amerika "the Great Plains" wordt genoemd, of te wel: de grote vlakte. Het is niet zo vlak als Nederland maar bergen hebben plaats gemaakt voor heuvels begroeid met gras, graan of prairie. De weg is eentonig, loopt bijna kaarsrecht zonder afslagen. Hij loopt tot aan de horizon en verder. We besluiten te lunchen in één van de weinige dorpen die we onderweg aandoen. Het is een heerlijk stereotype diner. Buiten staan grote pickup-trucks. Die je hier net zoveel ziet als VW Golf bij ons. Het gebouw volgt het wilde westen thema en binnen hangen twee grote televisies. Het eten is lekker en natuurlijk veel. Onze bestemming is Fort Robinson state park en we overnachten daar op de Red Cload Campground. Fort Robinson heeft onder andere een grote rol gespeeld met het koloniseren van het Westen van Amerika en de daarmee gepaarde schermutselingen met indianen. Indianen hoofdman Grazy Horse is hier ondere andere gedood. Voor onze vakantie heb ik er een boek gelezen met de titel: de aarde huilt. Dat boek ging over de Amerikaanse overheid en de indianen na de Amerikaanse burgeroorlog. Die titel kan ik goed begrijpen want het is ook verdrietig wat er (aan beide kanten) is gebeurd. Maar zoals met alle geschiedenis wordt die geschreven door de overwinnaar. De informatie op het fort is naar mijn mening wat gekleurd. Toch was het een leuk museum met veel voorwerpen en foto's van mensen die in mijn boek stonden. En doordat er nog veel gebouwen staan doet het een beetje aan als een openlucht museum. Verder hebben wij hier overdag niet veel meer gedaan. Het was namelijk 42 graden! Dat is hier uitzonderlijk warm en voor ons reden om alle gordijnen te sluiten en de airco in de camper op standje diepvries te zetten. Pffff evan afkoelen! Het enige wat wij 's avonds nog gedaan hebben is naar een rodeo. Het was kleinschalig en harstikke leuk. Wat een mooie afsluiting van de dag.twee

En dan nu naar de Badlands national park. Opnieuw volgen we eentonige wegen die nog altijd door het glooiende landschap lopen. Wat is hier toch veel ruimte. Moeilijk voortestellen dat mensen elkaar hier in de weg zaten. Zelfs de koeien die we af en toe zien hebben zeeën van ruimte.
De Badlands zij weer heel anders, de bergen zijn veelal gekleurd en wat minder hoog. Als je er naar kijkt lijken het opgeschepte bergen met rul zand of snoepgoed. We zijn aangenaam verrast dat we opnieuw met veel bewondering naar deze stenen hebben gekeken. Vanaf boven lijkt het soms ook op Engelse kliffen, groen gras en vlak van boven en dan loopt het naar beneden met licht steen. 

We hebben er nu twee weken op zitten en zijn benieuwd wat de laatste week ons brengt. We hebben hier grootse verwachting van, te meer omdat we het grootste en oudste park van Amerika aandoen Yellowstone. Hier hopen we veel wild te zien. 

De foto's van the Rocky Mountains staan al online, de overige volgen nog. 

.